ณ เคาเตอร์เลาจ์โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
กาแฟเอสเพรสโซถ้วยหนึ่งถูกยื่นไปตรงหน้าหญิงสาว
“ขอบใจ”
หญิงสาวเอ่ยคำขอบคุณเบาๆ และยกถ้วยขึ้นจรดปากพร้อมกับกลิ่นหอมที่ลอยขึ้นมา
ริมฝีปากอวบอิ่มเปียกชื้นเล็กน้อย เมื่อดับกระหายได้แล้วเธอก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เป็นอะไรไปหรือครับ?”
หญิงสาวหันไปอย่างตกใจ ที่นั่งข้างๆซึ่งไม่น่าจะมีใครอยู่กลับมีชายชราร่างเล็กๆนั่งอยู่ในชุดทักซิโด้ผูกหูกระต่ายกำลังอมยิ้มอยู่เงียบๆด้วยสายตาเหมือนจะมองได้กว้างไกล
“โอ๊ะ ขอโทษทีที่จู่ๆก็ทัก เห็นถอนหายใจเฮือกใหญ่เหลือเกินก็เลยเผลอไป”
“เปล่า ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ไม่ต้องใส่ใจหรอก”
หญิงสาวตอบด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็นมิตร
“งั้นหรือครับ แต่ผมว่าดูไม่ใช่แบบนั้นเลยนะครับ คุณหนู ที่จริงแล้วผมเป็นนี่น่ะครับ”
ชายชราชี้ที่เข็มกลัดตรงหน้าอกพลางใช้มือจัดแต่งผมสีขาวที่บางลง
“คิวปิด...อิโตเหรอ?”