กรุณาอ่านในที่มืดที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในความมืดมิด มองไม่เห็นทั้งดวงจันทร์และดวงดาวเหนือศีรษะ ไม่มีอิสระให้ชายหนุ่มได้ค้นหาว่ายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว เมื่อรู้สึกตัวร่างกายก็ถูกยึดโยงเอาไว้กับสายชูชีพที่พึ่งพาไม่ได้
ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าทำไมถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ มิหนำซ้ำยังไม่มีความทรงจำเลยสักอย่างแม้กระทั่งที่นี่คือประเทศไหน ชื่อตัวเอง อาชีพ หรือครอบครัว
เขาขยับมือเท้าเบาๆ แต่สถานการณ์ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเป็นพิเศษ ถึงจะพยายามหนีออกไป แต่พละกำลังของชายหนุ่มในเวลานี้ยังไม่เอื้อให้ทำเช่นนั้น
แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้รีบร้อน ในดวงตาใสกระจ่างของชายหนุ่มแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจและการตัดสินใจที่จะรอคอย
ความเงียบสงัดสะท้อนก้องไปทั่วโลกที่ไร้แสงสว่าง สติของชายหนุ่มค่อยๆล่องลอยไปไกลเหมือนกับละลายหายไปในความมืด
วิ้ง วิ้ง
วันคืนผ่านไปเท่าไหร่แล้ว วันนี้ชายหนุ่มก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงแปลกประหลาดที่ดังมาจากส่วนลึกของความมืด
แล้วจู่ๆ ร่างกายก็กระเด้งเบาๆ ร่างกายของชายหนุ่มเริ่มโยกไปทางซ้ายทีขวาทีราวกับวัตถุที่ล่องลอยอยู่ในอวกาศ ใครสักคนโยกอยู่งั้นหรือ? หรือเป็นการเคลื่อนไหวของสัตว์ขนาดยักษ์? การสืบหาสิ่งนั้นให้แน่ใจในสถานการณ์นี้ยังไงก็เป็นเรื่องที่เป็นไม่ได้
ตื่นขึ้นด้วยเสียงและการสั่นไหว พอสงบลงก็ง่วงงุน นี่คือกฏเกณฑ์แค่เพียงที่นี่เท่านั้น กฎเกณฑ์แค่เพียงหนึ่งเดียวที่ถูกปลูกฝังอยู่ในตัวของชายหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า