by 黒史郎 (คุโระชิโร่)

ไม่ได้จริง ๆ ด้วยสินะ ไม่ได้… จริง ๆ สินะ

แต่ว่า… อืม อืม…

ผมลังเลมาตลอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว กล่องสีขาวใบใหญ่ที่วางอยู่ตรงทางเข้าบ้าน ผมกำลังลังเลว่าจะเปิดกล่องใบนั้นดีไหม

เมื่อเช้าตอนแม่จะออกจากบ้าน แม่ฝากให้ผมช่วยเฝ้าบ้านพลางบอกกับผมว่า

“○○อยู่ เพราะงั้นถึงคนส่งของจะเอาของมาส่งก็ห้ามเปิดเด็ดขาดเลยนะ เข้าใจนะ?”

“อืม เข้าใจแล้ว”

ตอนนั้นผมกำลังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านการ์ตูนจึงไม่ได้ฟังคำที่แม่พูดเท่าไหร่นัก ดังนั้นผมจึงไม่รู้ว่าทำไมถึงห้ามเปิดกล่อง

ตะกี้คนส่งของเอาพัสดุมาส่งให้แล้ว ผมให้เอาไว้ตรงทางเข้าบ้านแล้วกลับห้องมาอ่านการ์ตูนต่อเพราะมันหนักมากจนยกไม่ไหว แต่ยังไงก็ติดใจกับของในกล่องเสียจนไม่อาจตั้งสมาธิกับการ์ตูนได้

ถึงจะบอกว่า “ห้ามเปิด” ก็เถอะ แต่พอพูดอย่างนั้นเข้าแล้วกลับยิ่งอยากเปิดมากขึ้นไปอีก

—เปิดดีไหมนะ

ก็ยังไงเสียเดี๋ยวผมก็จะได้เปิดกล่องใบนี้ทันทีอยู่แล้ว

วันที่พรุ่งนี้บนปฏิทินแขวนผนังมีภาพดอกไม้ดวงใหญ่วงอยู่ ใช่แล้วล่ะ วันพรุ่งนี้คือวันเกิดผมที่รอคอยมาแสนนานนั่นเอง! กล่องใบใหญ่ที่มาถึงในช่วงเวลานี้ ไม่ว่าจะคิดยังไงนั่นก็ต้องเป็นของขวัญวันเกิดผมอยู่แล้วใช่ไหมเล่า?

แม่งานยุ่งทุกวันจนไม่ว่างไปซื้อ เลยสั่งทางอินเตอร์เน็ตมาแน่นอน

จะเป็นอะไรกันนะ จะใช่เครื่องเกมที่อยากได้มาตลอดหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นเครื่องเกมกล่องมันก็ดูใหญ่เกินไปน่ะนะ อ๊ะ อาจเป็นหนังสือก็ได้ ก็หนักมากนี่นา หรือจะเป็นการ์ตูนที่อยากอ่านแบบครบเซ็ตกัน? ถ้าเป็นงั้นก็ดีแฮะ

อ๊า อยากดูข้างในกล่องเร็ว ๆ แล้ว!

ถ้าเปิดแม่ต้องโกรธแน่นอนเลย แต่ก็นั่นแหละ ของขวัญวันเกิดน่ะมันจะมีความหมายก็ต่อเมื่อได้มอบให้ในวันเกิด จะเปิดวันก่อนหน้าก็ผิดกฎ เพราะงั้นแม่เลยบอกว่าห้ามเปิดยังไงเล่า

เรื่องนั้นน่ะผมเข้าใจดีนะ ถึงจะเข้าใจดีก็เถอะ… แต่อยู่ตรงหน้าแล้วมันทนไม่ไหวนี่นา!

ไม่เป็นไรเนอะ! ยังไงเสียของในกล่องก็จะเป็นของผมอยู่แล้วด้วย แค่เปิดกล่องเร็วไปหนึ่งวันเท่านั้นเองนี่นา