by 染谷果子 (โซเมยะ คาโกะ)

เสียงเคาะที่หยุดลงไปแล้วสักพักกลับดังขึ้นมาอีกครั้ง ตอนแรกนั้นดังอย่างเงียบเชียบ จนในที่สุดก็แผ่วลง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

อ๊ะ ยอมเข้าใจแล้วสินะ

ก่อนหน้านี้เล็กน้อยยังเคาะเสียงตึง ๆ สุดแรงอยู่เลย คุณเคาะแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเศร้าขึ้นมาจริง ๆ ว่าไม่มีเธอที่ผมเคยรักอีกต่อไปแล้วหรือเปล่า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

จังหวะในการเคาะเบา ๆ ที่ประตูอพาร์ทเม้นต์ที่ผมเคยอยู่ไม่เปลี่ยนไปจากสมัยมหาวิทยาลัยที่เราเริ่มคบกันเลย รู้ไหมว่าผมเฝ้ารอคอยการเคาะเช่นนั้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแค่ไหน

จนในที่สุดเราก็เริ่มอาศัยอยู่ด้วยกัน พวกเรามีความสุขมากเลยเนอะ บางครั้งมีทะเลาะกันเล็กน้อยแล้วเธอก็เผ่นออกจากห้องไป แต่เธอก็จะกลับมาเสมอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ใช่แล้วล่ะ เคาะอย่างน่ารักแบบนั้นแหละ ในตอนนั้นการเคาะมันคือสัญญาณของการคืนดีกัน แต่เธอที่ทะเลาะกันใหญ่โตและหนีหายไปในช่วงที่ใกล้จะจบมหาวิทยาลัยอยู่รอมร่ออยู่แล้วนั้นไม่เคยกลับมาอีกเลย ทั้งที่เคยสัญญาไว้แล้วว่าจะแต่งงานกัน แต่ถึงจะผมเองจะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้ไปตามหาเธอ

เหตุผลที่ทะเลาะกันคือผมปฎิเสธงานจากบริษัทผลิตเครื่องเรือนที่ได้มาแล้วเพราะจะสืบทอดงานของคุณปู่ เธอโกรธว่าทำไมถึงไม่ปรึกษาเธอเลยสักคำ แต่ถ้าผมปรึกษาไปเธอต้องคัดค้านสุดตัวแน่นอนใช่ไหมเล่า? ก็เธอดีใจมากที่ผมสอบผ่านเข้าทำงานได้นี่นา แต่อย่างไรเสียผมก็ตั้งใจจะสืบทอดงานของคุณปู่และคิดจะทำงานในบริษัทผลิตเครื่องเรือนและฝึกงานนั้นไปด้วยอยู่แล้วนะ แค่จังหวะที่ต้องสืบทอดมาเร็วกว่าเดิมเพราะอาการป่วยของปู่เท่านั้นเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

อืม เรื่องที่เธอคิดว่าไม่อยากให้สืบทอดงานของปู่นั้นผมรู้ดี รู้จากสีหน้าของเธอตอนที่ผมเล่าว่าเหตุผลที่เลือกเรียนด้านประติมากรรมในมหาวิทยาลัยเพราะจะสืบทอดงานของปู่นั่นแหละ

แต่ผมก็เชื่อว่าหากผมที่สืบทอดงานของปู่สร้างงานสุดวิเศษขึ้นมาได้เธอจะต้องยอมเข้าใจแน่ ดังนั้น หลังจากสืบทอดงานของปู่ได้สองปี ผมจึงพยายามอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ตอนนี้ก็ยังคงเคาะซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยจังหวะที่เหมือนกับในตอนนั้นว่า เปิดสิ เปิดสิ ความรู้สึกของเธอสื่อมาถึงแล้วนะ ผมเคยเชื่อว่าหากเธอได้รู้ว่าผมสืบทอดงานของปู่ได้อย่างสง่างามแล้วเธอจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน

นึกไม่ถึงเลยว่าในช่วงระยะเวลาสองปีนี้ เธอจะไปเป็นภรรยาของคนอื่นเสียแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ยังคงกลับมาคืนดีกันได้อยู่ เพราะอย่างนั้นผมถึงไปรับไงล่ะ ในที่สุดผมก็หาบ้านที่เธออยู่เจอและกดอินเตอร์โฟน

เธอที่ออกมานั้นไม่ยอมให้ผมเข้าจากหน้าประตูบ้านเข้าไปข้างใน ถึงจะเศร้านิดหน่อยแต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะผมอยากให้เธอมาที่ทำงานของผม